ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΩΝ

γράφει η Λυδία Λάβδα

Η τέχνη ήταν και παραμένει ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία, έκφραση και ατομική ισορροπία. Η έξοδός μας από την ακινησία της σκέψης... Με εφόδια την τεχνογνωσία και παράλληλα την ατομικότητα της υπόστασης του δημιουργού διαμορφώνεται η εκάστοτε καλλιτεχνική κατάθεση.

Αντισυμβατικότητα, αυτοσχεδιασμός και γνήσιες καλλιτεχνικές προθέσεις κινούν και υποκινούν τον θεατή να συλλειτουργήσει με το νέο πνευματικό ερέθισμα που συναντά. Σ' αυτό συνηγορεί η εσώτερη επιθυμία του ανθρώπου για πνευματικότητα, για ερμηνεία των όψεων της πραγματικότητας. Το προσωπικό μου όραμα· η τέχνη να πραγματεύεται συνολικά αιτήματα μέσα από τη συνύπαρξη του ήχου, του λόγου και της εικόνας. Η συνένωση των τεχνών να ενεργεί συνδυαστικά και να ορίζει νέους πνευματικούς προορισμούς. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μην περιορίζεται. Με αίσθημα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης είναι σε θέση να αιφνιδιάσει και να ενεργοποιήσει τα οπτικά, ακουστικά, αλλά κυρίως τα εγκεφαλικά νεύρα όσων γίνονται κάτι περισσότερο από παρατηρητές του έργου του.

Θεωρώ πως, όταν οι δημιουργοί ενεργούν ως ομάδα, βάζουν τέλος στη μονοδιάστατη αντιμετώπιση της τέχνης, στη μοναχικότητα του καλλιτέχνη, δημιουργώντας πρωτοπορία και πιθανά καλλιτεχνικά κινήματα. Ταυτόχρονα, η συνύπαρξη διαφορετικών μορφών τέχνης "γεννά" καινοτόμες δημιουργίες και επομένως νέες αφορμές για έρευνα και στοχασμό.

Η ενασχόλησή μου με τη μουσική (drummer- performer) και την ποίηση με ώθησαν στην πεποίθηση πως ο συνασπισμός των τεχνών δεν πρέπει να είναι ταμπού, αλλά προοπτική. Ενεργή χρήση της ποίησης με τη δυναμική της μουσικής και εικαστικής παρέμβασης, με αποτέλεσμα την ανάδυση νοημάτων και ταυτόχρονα τη συμμετοχή του θεατή-ακροατή. Με αυτόν τον τρόπο οι καλλιτέχνες γίνονται πνευματικοί συνοδοιπόροι, σφυρηλατούν -μέσω της ατομικής τους τεχνοτροπίας και κοσμοθεωρίας- μία νέα πλατφόρμα επικοινωνίας...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 04/11/09

" Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΠΙΣΩ ΕΜΕΙΝΕ " μυθιστόρημα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΥ

γράφει η Λυδία Λάβδα

 Στο βιβλίο του Δημήτρη Βαρβαρήγου " Ό,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε" ξετυλίγεται      μία ιστορία με έντονο το στοιχείο της συναισθηματικής εξερεύνησης...

 Ένα άλλο στοιχείο που κυριαρχεί είναι το θεατρικό.Το βιβλίο κάλλιστα θα μπορούσε να μεταφέρει τον αναγνώστη σε μία σκηνή θεάτρου,όπου η ροή κυλά φυσικά.Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου αποτελεί μια ζωντανή θεατρική πράξη...

  Ο συγγραφέας ενσωματώνοντας ιστορικά στοιχεία στην πλοκή, προβάλλει την αντισυμβατικότητα,την ανάγκη του ανθρώπου για ατομικές και συνολικές υπερβάσεις.

 Οι περιγραφές των χαρακτήρων της ιστορίας αποτελούν ατομικά ψυχογραφήματα που φανερώνουν νοοτροπίες κοινωνιών. Δίνουν στον αναγνώστη αφορμές για περαιτέρω ανάλυση.

 Εξετάζεται -διαχρονικά-η μικροαστική ζωή των ανθρώπων που τους ωθεί στα προσωπικά τους αδιέξοδα, που εν δυνάμει είναι συνολικά κοινωνικά αδιέξοδα.

 Αποκωδικοποιούνται τα ανθρώπινα διλήμματα που λαμβάνουν χώρα σε κάθε εποχή-ίσως λίγο τεχνικά διαφοροποιημένα.

 Η νεότητα αποτελεί κεφάλαιο από μόνη της. Οι νέοι πάντα αγωνιστικοί μέχρι να διαβρωθούν απο τις κοινωνικές-οδυνηρές αλήθειες και συμβάσεις που(τους) επιβάλλονται.

Σε μία κοινωνία που οι άνθρωποι εκπαιδεύονται με την έννοια της ηθικής, τα πάντα ντύνονται με το πέπλο του κοινωνικού καθωσπρεπισμού.

 Φανερώνονται νοοτροπίες και αποκαλύπτονται γενναία τα κίνητρα των πράξεων.

Ερευνητική διάθεση του συγγραφέα για τις παθογένειες... Η προσωπική ανασφάλεια και η συναισθηματική αμνησία που χαρακτηρίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό ανάλογα με την κάθε περίοδο της ζωής του...

Κάθε μέρα γεννά διαφορετικές πτυχές οπτικής. Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τις αρχικές υποσχέσεις που οι ίδιοι χάρισαν στους εαυτούς τους και τους γύρω τους..

Η ποιητική ταυτότητα και γραφή του Δημήτρη Βαρβαρήγου προσδίδει ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό άρωμα στις περιγραφές:

"H νύχτα έπεφτε βαθιά ,χωνεύοντας τους φίλους...", "Τα χρόνια περνούσαν σαν σελίδες βιβλίου", "Ο χρόνος γεμάτος αδιαφορία προσπερνούσε τα γεγονότα"

Πρόκειται για ένα ψυχογραφικό,κοινωνικό βιβλίο ...   

Η

κατανόηση των χαρακτήρων φέρνει την απενοχοποίηση , την

λύτρωση και την συνάντησή μας με την αλήθεια.

Έντονο το στοιχείο του δυναμισμού και της θέλησης. Ο άνθρωπος οφείλει να ταξιδέψει με την ζωή, χωρίς να παραιτηθεί. Η ηττοπάθεια είναι κάτι που δεν επιτρέπεται στο ταξίδι της ζωής και λειτουργεί συνδυαστικά με την

εσώτερη ανάγκη για ελευθερία σε κάθε βήμα μας.

 Ο  συγγραφέας εξετάζει πώς η σοβαροφάνεια και οι κοινωνικές μικροπρέπειες οδηγούν σε ένα ντόμινο συμπεριφορών... Θρησκευτικά και κοινωνικά ταμπού μορφοποιούν ανθρώπους, που υποτάσσονται στο σύνολο λόγω επιρροών.

-"Οι θρησκείες διχάζουν. Ο Θεός ποτέ."

Η μητρότητα λειτουργεί ως αυτόνομο κεφάλαιο στο βιβλίο.

Η γυναίκα παραμένει μια οντότητα που διεκδικεί τις προσωπικες, συναισθηματικές της ανάγκες, όμως όπως

εύστοχα θίγει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος "Μετά την γέννα ,κάθε μάνα ,θα είναι συνέχεια χρεωμένη σε μία αστείρευτη αγάπη".....

Ο συγγραφέας θίγει όμως και την ξενοφοβία. Εξετάζει πώς κάθε είδους ρατσισμός (κοινωνικός, θρησκευτικός) λειτουργεί καταλυτικά στις ζωές των μεταναστών.

Το κεφάλαιο του θανάτου, της απώλειας που οδηγεί τον

   άνθρωπο στο να αναθεωρήσει τα γεγονότα και τα αίτια, αναπτύσσεται με ήρεμο και φυσικό τρόπο.

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος εικονογραφεί τα νοήματα εκπληρώνοντας τον ουσιαστικό σκοπό του μυθιστορήματος.

Στο βιβλίο "Ο,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε" -ένα ψυχολογικό βιβλίο- ερμηνεύεται- με έναρξη μία ιστορία αγάπης- η αυθεντικότητα των κινήτρων σε κάθε τομέα της ζωής.

Ο συγγραφέας δεν περιορίζεται στην έννοια του έρωτα. Θίγει συνολικά κοινωνικά αιτήματα.

Πολυσυλλεκτικότητα και ταυτόχρονη συνύπαρξη θεμάτων που είναι λειτουργική και κερδίζει τον αναγνώστη....

Λυδία Λάβδα

(Το κείμενο αναγνώστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Ό,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε" στον πολυχώρο Άγκυρα, στις 23 Νοεμβρίου 2009.)

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

γράφει η Λυδία Λάβδα

Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος με την ευφυία και την αντίληψή του, κινεί και υποκινεί την κρίση και το συναίσθημα του αναγνώστη χωρίς επιτηδευμένες τεχνικές.

Ποιητικός ρεαλισμός και αυθεντικότητα.

Η γραφή του υπαρξιακή με εσωτερικό ρυθμό μας εισάγει στα νοήματα και στις εικόνες...

Τα ποιήματά του αποτελούν ανεξάρτητα λογοτεχνικά ψυχογραφήματα με έντονο το στοιχείο της ευρηματικότητας.

Εικονογραφεί τις έννοιες-δρώμενα με υπόγεια επιβλητικότητα (υποβλητικότητα) και προσωπικό ύφος.

Διαθέτει τον έλεγχο της γραφής και των νοηματικών του προθέσεων,χωρις να γίνεται παραληρηματικός.

Συχνά εντοπίζουμε μία αμυδρά ειρωνεία για την πραγματικότητα ,"ντυμένη" με εύστοχο σαρκασμό.

Κάθε ποίημα του Γιώργου Αναγνωστόπουλου είναι ζωντανό⋅ αναπνέει, καθιστώντας αδύνατο κάθε είδους "αποχαιρετισμό" με τον ίδιο και το έργο του...

Λυδία Λάβδα

(Παρουσιάστηκε στην Α' Λογοτεχνική Πολυμορφία του

περιοδικού "Αλεξίσφαιρο" ,στις 10 Ιουνίου 2009 & στην έκδοση "Λογοτεχνική Πολυμορφία" του περιοδικού "ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ" με την συνεργασία των εκδόσεων "ΡΕΩ")

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΕΡΕΙΠΙΑ»ΤΟΥ Θ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Γράφει η Λυδία Λάβδα

Στη νέα ποιητική του κατάθεση με τίτλο «Ερείπια», ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος κινείται με ευαισθησία που δεν υπονομεύει την λογική και την δύναμη των νοημάτων.

Υπαρξιακή ποίηση που ακτινογραφεί το σώμα της κοινωνίας και με σαφή διάθεση κινητοποίησης-συμπόρευσης του αναγνώστη.

Το ποιητικό του ύφος είναι λιτό , όμως δεν στερείται εικαστικών στοιχείων.

Τα νοήματα στην γραφή του δεν διατυμπανίζονται · "κυκλοφορούν" αθόρυβα με το επιθυμητό αποτέλεσμα της μεταδοτικότητας.

Με κεντρικό άξονά του τον άνθρωπο, ο ποιητής δημιουργεί νέες ευκαιρίες για ανάλυση των δρώμενων που χτίζουν τις μέρες μας.

Δεν περιορίζεται στην αποκωδικοποίηση της προσωπικής του αναζήτησης ,αλλά οπτικοποιεί μέσω της ποίησής του ευρύτερα προβλήματα.

Στα ομοιοκατάληκτα ποιήματα του Θεοχάρη Παπαδόπουλου, παρατηρούμε μία πιο εξωστρεφή γραφή -συγκριτικά με τα ελεύθερα ποιήματά του- που εξοικειώνει τον αναγνώστη με γνώριμα εικαστικά τοπία.

Με αυθεντικές προθέσεις χωρίς επιτήδευση , ο ποιητής παρατηρεί και καταγράφει τα σημάδια των καιρών...

Η ανθρωποκεντρική γραφή του Θεοχάρη Παπαδόπουλου λειτουργεί σαν ένα κοινωνικό "τηλεσκόπιο" που εντοπίζει ό,τι είναι κρυμμένο στις συνειδήσεις,μα όχι στην σκέψη...

Λυδία Λάβδα

(Παρουσιάστηκε στην εκδήλωση "Κριτική προσέγγιση στο έργο 8 δημιουργών" που πραγματοποιήθηκε απο το λογοτεχνικό περιοδικό "Αλεξίσφαιρο", στις 25 Ιανουαρίου 2010)