γράφει η Λυδία Λάβδα
Στο βιβλίο του Δημήτρη Βαρβαρήγου " Ό,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε" ξετυλίγεται μία ιστορία με έντονο το στοιχείο της συναισθηματικής εξερεύνησης...
Ένα άλλο στοιχείο που κυριαρχεί είναι το θεατρικό.Το βιβλίο κάλλιστα θα μπορούσε να μεταφέρει τον αναγνώστη σε μία σκηνή θεάτρου,όπου η ροή κυλά φυσικά.Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου αποτελεί μια ζωντανή θεατρική πράξη...
Ο συγγραφέας ενσωματώνοντας ιστορικά στοιχεία στην πλοκή, προβάλλει την αντισυμβατικότητα,την ανάγκη του ανθρώπου για ατομικές και συνολικές υπερβάσεις.
Οι περιγραφές των χαρακτήρων της ιστορίας αποτελούν ατομικά ψυχογραφήματα που φανερώνουν νοοτροπίες κοινωνιών. Δίνουν στον αναγνώστη αφορμές για περαιτέρω ανάλυση.
Εξετάζεται -διαχρονικά-η μικροαστική ζωή των ανθρώπων που τους ωθεί στα προσωπικά τους αδιέξοδα, που εν δυνάμει είναι συνολικά κοινωνικά αδιέξοδα.
Αποκωδικοποιούνται τα ανθρώπινα διλήμματα που λαμβάνουν χώρα σε κάθε εποχή-ίσως λίγο τεχνικά διαφοροποιημένα.
Η νεότητα αποτελεί κεφάλαιο από μόνη της. Οι νέοι πάντα αγωνιστικοί μέχρι να διαβρωθούν απο τις κοινωνικές-οδυνηρές αλήθειες και συμβάσεις που(τους) επιβάλλονται.
Σε μία κοινωνία που οι άνθρωποι εκπαιδεύονται με την έννοια της ηθικής, τα πάντα ντύνονται με το πέπλο του κοινωνικού καθωσπρεπισμού.
Φανερώνονται νοοτροπίες και αποκαλύπτονται γενναία τα κίνητρα των πράξεων.
Ερευνητική διάθεση του συγγραφέα για τις παθογένειες... Η προσωπική ανασφάλεια και η συναισθηματική αμνησία που χαρακτηρίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό ανάλογα με την κάθε περίοδο της ζωής του...
Κάθε μέρα γεννά διαφορετικές πτυχές οπτικής. Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τις αρχικές υποσχέσεις που οι ίδιοι χάρισαν στους εαυτούς τους και τους γύρω τους..
Η ποιητική ταυτότητα και γραφή του Δημήτρη Βαρβαρήγου προσδίδει ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό άρωμα στις περιγραφές:
"H νύχτα έπεφτε βαθιά ,χωνεύοντας τους φίλους...", "Τα χρόνια περνούσαν σαν σελίδες βιβλίου", "Ο χρόνος γεμάτος αδιαφορία προσπερνούσε τα γεγονότα"
Πρόκειται για ένα ψυχογραφικό,κοινωνικό βιβλίο ...
Η
κατανόηση των χαρακτήρων φέρνει την απενοχοποίηση , την
λύτρωση και την συνάντησή μας με την αλήθεια.
Έντονο το στοιχείο του δυναμισμού και της θέλησης. Ο άνθρωπος οφείλει να ταξιδέψει με την ζωή, χωρίς να παραιτηθεί. Η ηττοπάθεια είναι κάτι που δεν επιτρέπεται στο ταξίδι της ζωής και λειτουργεί συνδυαστικά με την
εσώτερη ανάγκη για ελευθερία σε κάθε βήμα μας.
Ο συγγραφέας εξετάζει πώς η σοβαροφάνεια και οι κοινωνικές μικροπρέπειες οδηγούν σε ένα ντόμινο συμπεριφορών... Θρησκευτικά και κοινωνικά ταμπού μορφοποιούν ανθρώπους, που υποτάσσονται στο σύνολο λόγω επιρροών.
-"Οι θρησκείες διχάζουν. Ο Θεός ποτέ."
Η μητρότητα λειτουργεί ως αυτόνομο κεφάλαιο στο βιβλίο.
Η γυναίκα παραμένει μια οντότητα που διεκδικεί τις προσωπικες, συναισθηματικές της ανάγκες, όμως όπως
εύστοχα θίγει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος "Μετά την γέννα ,κάθε μάνα ,θα είναι συνέχεια χρεωμένη σε μία αστείρευτη αγάπη".....
Ο συγγραφέας θίγει όμως και την ξενοφοβία. Εξετάζει πώς κάθε είδους ρατσισμός (κοινωνικός, θρησκευτικός) λειτουργεί καταλυτικά στις ζωές των μεταναστών.
Το κεφάλαιο του θανάτου, της απώλειας που οδηγεί τον
άνθρωπο στο να αναθεωρήσει τα γεγονότα και τα αίτια, αναπτύσσεται με ήρεμο και φυσικό τρόπο.
Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος εικονογραφεί τα νοήματα εκπληρώνοντας τον ουσιαστικό σκοπό του μυθιστορήματος.
Στο βιβλίο "Ο,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε" -ένα ψυχολογικό βιβλίο- ερμηνεύεται- με έναρξη μία ιστορία αγάπης- η αυθεντικότητα των κινήτρων σε κάθε τομέα της ζωής.
Ο συγγραφέας δεν περιορίζεται στην έννοια του έρωτα. Θίγει συνολικά κοινωνικά αιτήματα.
Πολυσυλλεκτικότητα και ταυτόχρονη συνύπαρξη θεμάτων που είναι λειτουργική και κερδίζει τον αναγνώστη....
Λυδία Λάβδα
(Το κείμενο αναγνώστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου "Ό,τι αγαπήσαμε πίσω έμεινε" στον πολυχώρο Άγκυρα, στις 23 Νοεμβρίου 2009.)
